Miałam dziś wspaniałą okazję pracować z młodzieżą. W czasie zajęć, podczas których omawialiśmy ich problemy i szukaliśmy rozwiązań, poruszona w sercu patrzyłam na młodych, pełnych energii ludzi.

Na tych z iście wrodzonymi zdolnościami handlowo – aktorskimi i tych bardziej nieśmiałych, ale żywo reagujących, kiedy trzeba było dać szansę komuś, kto w ocenie wielu mógłby na tę szansę nie zasługiwać. Poruszona wsłuchiwałam się w ich chęć zrozumienia, w ich szukanie dobra. W ich pomysły, w ich próbę ogarniania rzeczywistości.

Patrzyłam na młodych, pięknych ludzi. Jednych bardziej pewnych siebie, spokojnych, obserwatorów. Innych żwawo wymachujących rękoma na potwierdzenie swoich słów. Jeszcze w innych wycofanych lekko. I takich, którzy już zostali w życiu skrzywdzeni, którzy próbują szukać mechanizmów radzenia sobie z tym zranieniem. Którzy walczą, jak potrafią. Chcą zapomnieć, uciec. Inni, którzy w tej walce ze zranieniem  i lękiem przed bólem atakują innych. Patrzyłam na nich, takich dojrzewających, trawiących te wszystkie zdarzenia, zdarzenia można by rzec mniejszego i większego kalibru.  

Mieli różne zdania. Różne osobowości. Różne sposoby wyrażania. I to samo pragnienie, by ich akceptowano, choć inne sposoby poszukiwania akceptacji. Ból, właściwy każdemu zranieniu i inne sposoby radzenia sobie z nim. Pragnienie dobra. I niezrozumienie niektórych rzeczy.  Pragnienie akceptacji i bezpieczeństwa w różnie układającym się świecie. Piękni. Jeszcze nie zamknięci, jeszcze nie schowani, jeszcze z nieopanowanymi emocjami, takimi wyraźnie rysującymi się na ich pięknych twarzach.

I tak dziś  żyję mocno tym spotkaniem z nimi. Myślę o nich. O ich dojrzewaniu. O tym, jak ważni są ludzie, których spotkają na swojej drodze. Jak ważne jest to, co od nich usłyszą, co ich ukształtuje. Jeśli ich spotkasz, niepewnych swojej wartości, szukających akceptacji i uczucia ważności, powiedz im, że są warci. Warci by ich kochać. Powiedz, żeby nie próbowali ukrywać trudnych emocji i udawać, jakby ich nigdy nie było. Powiedz, że je można skutecznie przerobić. Że można sobie z nimi poradzić. Że można przebaczyć, że można być wolnym. Że ich życie tak wiele znaczy. Że nie muszą uderzać, żeby ich zauważono. Że nie muszą okłamywać sami siebie, że ból ich nie boli. Powiedz, że będzie dobrze. Twoje zdanie, słowo, wyciągnięta ręka do nich ma duże znaczenie. Zostaw piękny ślad w ich wspaniałych sercach. Przeczytaj co mówią, nawet gdy nie wypowiadają słów. Kiedy niezdarnie próbują walczyć o swoje szczęście. Powiedz, że są piękni. Pięknie stworzeni. Że ich życie ma sens. Że mają wspaniałą wartość. Powiedz, gdy tylko ich spotkasz.