Razu jednego pewien człowiek znalazł orle jajo. Zabrał je do swojej zagrody i włożył do gniazda kury ze swojego kurnika. Jak można było się spodziewać, po jakimś czasie razem z kilkunastoma kurczakami wylągł się mały orzeł.

Kura, nie dbając o to, że odbiegał wyglądem od jej pozostałego potomstwa – w szczególności patrząc na dziób, wychowywała orła razem z kurczakami. I tak rósł sobie orzeł wśród kur i kogutów, wydziobując z nimi robaki z ziemi, drapiąc w piasku, skubiąc trawę, przemierzając dziennie kilka metrów kwadratowych zagrody. Czasem miał wrażenie, jakby to nie było jego miejsce, było mu ciasno, jakby tu nie przynależał, ciągnęło go gdzieś dalej, ale szybko zagłuszał w sobie to wrażenie. Wracał do swojej kurzej codzienności. Był przekonany, że jest jednym z kogutów. Piał jak one. Potrafił nawet tak jak inne poderwać się na chwilę do lotu i unieść na metr czy dwa w górę.

Mijały lata. Pewnego dnia, orzeł już dość dojrzały wiekiem, zerknął w górę zafascynowany szybującym na niebie stworzeniem. Stanął w miejscu, wstrzymał oddech w zachwycie i przyglądał się jak piękny ptak płynie majestatycznie po niebie, ledwo ruszając skrzydłami. Ależ to był zachwycający widok! Orzeł przerywając pełne zachwytu milczenie zapytał kury, która tuż obok wygrzebywała robaka z ziemi o to, cóż to za zjawisko. „To jest orzeł, król ptaków – odpowiedziała mu szybko – Ale nie myśl o tym. Ty i ja jesteśmy inni niż on.” No i orzeł starał się nie myśleć, choć często obraz szybującego ptaka nie dawał mu spokoju. Od czasu do czasu coś wybijało go z przekonania, że jest kurą, coś mu się w nim samym nie zgadzało, ale nie skupiał się nad tym za długo. Postanowił być kurą.

Wierzę w to bardzo mocno, że w każdym z nas jest wyjątkowy potencjał i niezwykłe możliwości. Nie spędźmy życia patrząc tylko pod nogi i na to, co wokół. Może czasem warto spojrzeć wyżej, dalej i odkryć coś, do czego jesteśmy stworzeni. Warto poznać lepiej siebie, zadać sobie pytanie, kim naprawdę jestem? Co jest dla mnie ważne? Dokąd chcę zmierzać? Czy jestem sobą? Może czekają na Ciebie przestworza, w których jesteś w stanie poszybować…

Na podstawie książki Anthony de Mello “Śpiew ptaka”