Żyjemy w dość szczególnych czasach,  w których trudno jest nie poddać się presji, by biec – biec po rozwój zawodowy, biec po lepszą pracę, biec w pracy po lepsze wyniki, biec na zakupy, biec bo kolejną złotówkę, biec do mechanika, biec na wykład, biec… dużo w tym naszym życiu biegu. I można się w nim powoli zatracić. Warto się jednak czasem zatrzymać…

… i po pierwsze odpowiedzieć sobie na pytanie czy biegniemy w „miejsca”, które są dla nas naprawdę ważne, które po kilkudziesięciu latach przyniosą nam poczucie spełnienia i satysfakcji, a po drugie – czy tak biegnąc nie tracimy w życiu tego, co naprawdę istotne? Czy nie umykają nam więzi z ludźmi, na których nam naprawdę zależy, czy kolejne odwołane, czy przeżyte „w biegu” spotkanie nie jest zbyt wysoką ceną, czy ta kłótnia spowodowana presją codzienności, była warta tego, by później milczeć, czy złamanie swoich zasad, nie było zbyt poważnym krokiem, po którym nie pozostajemy już do końca sobą.

By nie utrzymywać tego wpisu w tak refleksyjno – smutnym tonie, zachęcam do tego, byście usiedli wygodnie w fotelu, na kanapie, na dywanie, jak Wam wygodnie i zastanowili się, co jest dla Was ważne, czego nie chcielibyście stracić , co cennego macie w swoim życiu każdego dnia, co warto dostrzegać i nigdy nie ustawać w byciu wdzięcznym za to. Do kogo bliskiego dawno się nie odzywaliście, nie zrobiliście nic dla niego? Jak dawno temu nie spotkaliście się z kimś ważnym, po to by po prostu cieszyć się chwilą, a nie „przebiegać” przez to spotkanie jak z punktu do punktu w kalendarzowym planie?

Nie dopuśćcie do tego, by to co najważniejsze, było na łasce tego co pilne, co krzyczy – „zajmij się mną w tej chwili!”. Życie jest zbyt cenne, by “przeciekało” nam przez palce.